ഇന്റേര്ണ്ഷിപ്പിനായി ഈ ഓഫീസില് ജോയിന് ചെയ്തപ്പോള് ഒത്തിരി പഠിക്കാമല്ലോ എന്നാണു ഞാന് കരുതിയെ, ഇതിപ്പോ വലിഞ്ഞു കയറി ചെന്ന മട്ടാണ് എല്ലാര്ക്കും. ഇതിനിടയില് എപ്പോഴാണാവോ എന്റെ സംസാരം ഇവര്ക്ക് വിഷയമായത്, എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും എനിക്ക് പിടി കിട്ടിയില്ല. 8-ഉം 10-ഉം വര്ഷമൊക്കെ ആയവര് ആണ് സീനിയേര്സ് ആയി ഉള്ളത്, അവര്ക്ക് തമ്മില് തന്നെ ഈഗോ ക്ലാഷ് ആണ്, അതിനെടയിലാണ് എന്റെ വരവ്, ഒരാള് ഒരു ജോലി എല്പ്പിക്കുമ്പോള് മറ്റൊരാള് വേറൊന്നു ഏല്പ്പിക്കും, എന്റെ ജോലി തീര്ത്തിട്ട് മതി ബാക്കി ജോലിയെന്ന് ഓരോരുത്തരും ആജ്ഞാപിക്കും, അവസാനം ജോലി തീര്ക്കാനായി ഞാന് നെട്ടോട്ടമോടേണ്ട അവസ്ഥയും. കൂടാതെ എന്റെ ഐഡിയകള് സ്വന്തമാക്കി ക്രെഡിറ്റ് തട്ടിയെടുക്കാനും മത്സരമാണ്, ഇതിനെതിരെ പ്രതികരിച്ചതാണിപ്പോള് കുറ്റമായത് . അവര് എനിക്കെതിരെ പരാതിയുമായി മാനേജുമെന്റിന്റെ അടുത്ത് പോയിരിക്കുന്നു. ഞാന് ഭയങ്കര സംസാരമാണെന്നും, ജോലിയില് ശ്രദ്ധയില്ലെന്നും, എന്തുമായിക്കോട്ടേ പരസ്യമായി ആക്ഷേപിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോള് എനിക്ക് അവിടന്ന് ഓടിപ്പോരാനാണ് തോന്നിയെ. ഇനി അങ്ങോട്ടില്ലെന്നുതന്നെ മനസ്സില് ഉറപ്പിച്ചാണ് ഓഫീസില് നിന്നും ഇറങ്ങിയെ.
വൈകിട്ട് കൂട്ടുകാരി അന്നയെ വിളിച്ചു അവളോട് കാര്യങ്ങള് എല്ലാം പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു കുറെ കരഞ്ഞു, എന്റെ കരച്ചില് കേട്ട് അവള് പറഞ്ഞു "നാളെ നമുക്കൊരു സൈക്കാട്രിസ്റ്റിനെ കണ്ടാലോ? ഒരു കൌണ്സിലിംഗ് കൊണ്ട് ഒരുപക്ഷെ നിന്റെ പ്രോബ്ലം സോള്വായെക്കും". അതോടെ ഞാന് കൂടുതല് പ്രശ്നത്തിലായി, സൈക്കാട്രിസ്റ്റിനെ കാണാന് മാത്രം ഞാന് പ്രശ്നത്തി ലാണോ? പിന്നെ വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞു ഫോണ് വെച്ചു.
കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി മുറിയില് ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് അച്ഛമ്മ കടന്നു വന്നത്. "എന്താ വാവച്ചിയെ ഒറ്റക്കിരിക്കുന്നെ", അച്ഛമ്മ മാത്രമെന്നെ വാവച്ചീന്നാണ് വിളിക്കുന്നെ, ചോദ്യം കേട്ടാണ് ഞാന് മുഖമുയര്ത്തിയത്. എന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോള് എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ടെന്നു അച്ഛമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. ഞാന് ഓഫീസില് ഉണ്ടായ കാര്യം പറഞ്ഞു ഇനി ജോലിക്ക് പോകുന്നില്ലെന്നും, കേട്ടതും അച്ഛമ്മ പറഞ്ഞു "മോള് സംസാരിക്കുന്നത് മോള്ടെ കുഴപ്പമല്ല, പിന്നെ നമുക്ക് പറയാനുള്ളത് പറയാതെ മനസ്സില് വെച്ച് പൂഴ്തീട്ടു എന്താ നേട്ടം, നമുക്ക് ആരോട് എന്തു പറയണമെന്ന് നാം തീരുമാനിക്കണം, അതിനു മുന്പ് ശരി തെറ്റ് ഏതാണെന്ന് നമ്മുടെ മനസ്സില് ഉറപ്പിക്കണം, ശരിയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് പറയണം, നമുക്ക് വേണ്ടി മറ്റുള്ളവര് പറയണമെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതില് എന്താണ് അര്ത്ഥമുള്ളത്, വാവാച്ചി ഇപ്പോള് പറയേണ്ടത് ആരുടേയും ആശ്രയമില്ലാതെ പറയുന്നില്ലേ അതാണ് മോളുടെ കഴിവ്, പിന്നെ എന്തിനാ വിഷമിക്കുന്നേ? ഇന്ന് ആരും മോളുടെ ഭാഗത്തുണ്ടാവില്ല, പക്ഷെ നാളെ മോളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ചിന്തിക്കാനും ആളുണ്ടാവും, അന്ന് മോളെ എല്ലാരും നല്ലതേ പറയൂ, അതോണ്ട് ഒന്നിനെപ്പറ്റിയും ഓര്ത്തു വിഷമിക്കാതെ, നല്ലത് മാത്രം വിചാരിക്കു".
ഹാവൂ! എന്റെ മനസ്സ് ശരിയാക്കാന് ഈ അച്ഛമ്മയ്ക്ക് എത്ര പെട്ടെന്നാ കഴിഞ്ഞേ, എന്തൊരു പോസിറ്റീവ് എനര്ജിയാണ് ! അച്ഛമ്മയ്ക്ക് വല്ല കൌണ്ലരും ആയിക്കൂടാരുന്നോ ഞാന് മനസ്സില് വിചാരിച്ചു. എന്തായാലും നാളെ ഓഫീസില് പോകണമെന്നും എല്ലാവരെയും തന്മയത്വത്തോടെ നേരിടുമെന്നും, പറയാനുള്ളത് മുഖം നോക്കാതെ പറയുമെന്നും ഉറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞാന് ഉറങ്ങാന് കിടന്നു.
7 comments:
അല്ല പിന്നെ!!!
സംസാരിക്കുക എന്നതും ഒരു കഴിവാണു
അല്ല പിന്നെ!!!
സംസാരിക്കുക എന്നതും ഒരു കഴിവാണു
സംസാരിക്കുന്നതല്ല കേള്ക്കാനുള്ള ക്ഷമ ഇല്ലാത്ത പ്രശ്നം....
എനിക്കുമുണ്ടൊരു ബ്ലോഗ്... വരുമെന്നും ചങ്ങാതിയാകുമെന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു....
www.vinerahman.blogspot.com
സംസാരിക്കുമ്പോള് ഒരു റേഡിയോ പോലെ ആവരുത്. എതിര് കക്ഷിക്കും പറയുവാനുള്ള അവസരം കൊടുക്കണം.
നല്ല കഥ ,ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായി.
അഭിപ്രായത്തിനു നന്ദി സുമേഷ്, ഉദയപ്രഭാന്
നന്ദി, തീര്ച്ചയായും വിനീത്
നല്ല അച്ഛമ്മ
നല്ല കഥ
Post a Comment